Łuszczyca to przewlekła zapalna choroba skóry przebiegająca ze zwiększoną proliferacją naskórka oraz zaburzeniami rogowacenia. Do czynników etiologicznych łuszczycy należą predyspozycje genetyczne oraz zadziałanie czynnika wyzwalającego, najczęściej stresu, infekcji (na przykład angina) lub niektórych leków (np. beta- adrenolitycznych, przeciwmalarycznych, soli litu).
Częstość występowania wynosi 2-3% populacji i jest zbliżona u kobiet i u mężczyzn. Pierwszy szczyt zachorowania występuje około 16-18 roku życia, drugi między 50-60 rokiem życia. Łuszczyca ma najczęściej łagodny przebieg. Ciężki stopień nasilenia choroby występuje u około 20% pacjentów. Wykwitami skórnymi w łuszczycy są zmiany rumieniowo-grudkowe pokryte srebrzystą łuską, zlokalizowane najczęściej na łokciach, kolanach oraz w okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Dość często obserwuje się także zajęcie owłosionej skóry głowy, okolic narządów płciowych, bruzdy pośladkowej i paznokci. Może dotyczyć również zajęcia stawów (łuszczycowe zapalenie stawów). Łuszczycę najczęściej rozpoznaje się na podstawie obrazu klinicznego. W przypadku zmian niejednoznacznych diagnostycznie (np. gdy zmiany skórne występują wyłącznie w obrębie owłosionej skóry głowy) badaniem ułatwiającym rozpoznanie jest biopsja ze zmiany skórnej z oceną mikroskopową preparatu histopatologicznego. W przypadku łuszczycy zajmującej niewielką powierzchnię skóry stosuje się leczenie miejscowe. Leczenia ogólnego wymagają pacjenci z łuszczycą o umiarkowanym lub ciężkim przebiegu i obejmuje ono stosowanie doustnych retinoidów, metotreksatu (doustnego lub w iniekcjach podskórnych), doustnej cyklosporyny A lub leczenia biologicznego z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych.